Είμαστε ακόμα ζωντανοί…

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή…περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε…

δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε…

και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.

Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω… είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους..

Πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».

Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά…

κάναμε ωτο-στοπ.. καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες….κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα….και μόνο τότε ανακαλύπταμε
ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.

Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.

Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει…Τότε δεν υπήρχαν κινητά.

Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε
τίποτα…
Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε
να το ξεπερνάμε.

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.

Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μανάδες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations… Nintendo 64…

99 τηλεοπτικά κανάλια… βιντεοταινίες με ήχο surround…υπολογιστές ή Ιnternet.

Εμείς είχαμε φίλους.

Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε…. Καμιά φορά δεν
κανονίζαμε τίποτα…απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί

συναντιόμασταν για
να παίξουμε κυνηγητό.. κρυφτό.. αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η

τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.

Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση.. όχι εμφιαλωμένο.. και

κάποιοι
έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και
τους φωνάζαμε από την πόρτα.

Φανταστείτε… Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας….ολομόναχοι.. εκεί έξω… στο σκληρό αυτό κόσμο!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες
ώρες στην παραλία…. χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30..
χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας.. τένις… ή γκολφ…

Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι…

όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία… αποτυχία… επιτυχία

και μέσα από όλα αυτά μάθαμε… ωριμάσαμε… και παραδόξως ζούμε ακόμα

Αν είσαι και εσύ από τους «παλιούς»...

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...